dilluns, 29 de setembre del 2014

El camino del éxito


¡Bienvenido a la generación del 2009!


Mi nombre es María Conejero Goterris, y fui alumna de la generación del 2009 del IES Llombai.

Nosotros fuimos los que despedimos en 1º de Bachiller un instituto para recibir en 2º el nuevo, los supervivientes que fueron a clase el día de las inundaciones en Burriana y que comprobaron que hasta el instituto se inundó. Esa primera generación que estrenó el salón de actos para graduarse, que sobrevivimos a todo lo que se nos puso en el camino, los predecesores a una brillante generación como más tarde todos vimos, los que estrenamos los pasillos del último piso aunque no las taquillas. Pero probablemente, lo más significativo es que, nosotros fuimos los primeros en hacer una selectividad sobre 14, con lo que eso conlleva. 

Recuerdo cuando estaba ahí, donde ahora estás tú, en esa misma silla, pensando probablemente lo mismo: ¿Qué haré una vez pase selectividad?

Soy de ese grupo de gente que sus opciones eran tan variopintas como podéis imaginar, pensé desde aeronáutica hasta historia, y confesaré que en mi lista de 10 carreras después de selectividad, ambas estaban. Os darán miles de consejos, y sobretodo esa gran amenaza que te persigue, ¡ ELIGE BIEN !, como si fueras a hacerlo mal aposta.

En mi caso, mi criterio de elección fue bastante simple, me decidí por descartar aquellas que menos a gusto iba a estudiar. La primera en caer, la rama de la Salud, eso de abrir muertos y la química nunca fueron para mi, aunque 1º de Bachiller cursé la doble vía.

Junto a dos compañeros más, fui uno de los casos especiales que, pese a ser del Tecnológico, por no haber cursado Tecnología en 1º, pude escoger Economía en 2º de Bat, y a día de hoy sigo dando gracias por ello. 

Mi segunda rama en descartar fueron carreras que probablemente nunca me habían llamado tanto la atención como para en ese momento encerrarme en ninguna de ellas, por lo que me centré en encontrar dentro de la rama tecnológica aquella que más me llamara la atención.

Así que llegué a selectividad sin saber exactamente qué iba a poner de primera opción, y me presenté a ponderar con Economía, Dibujo y Física, para no descartar nada, quizás más tarde necesitara nota, nadie sabía muy bien cómo iba a quedar eso de las notas de corte ahora que había ponderaciones y, como bien sabéis, la experiencia es un grado, y en este caso estábamos todos en blanco.

Así que pasó lo que en ese momento parece el peor trago de tu vida, y te confesaré que es normal que te lo parezca, aún no conoces lo que viene después. Finalmente decidí como primera opción el actual GRADO EN INGENIERÍA CIVIL, o lo que más comúnmente conoceréis como INGENIERÍA DE CAMINOS, CANALES Y PUERTOS, y relegué a segundo plano Arquitectura. A día de hoy, sigo sin saber si fue una decisión correcta, pero esta doble titulación aún me queda lejos.

Llevo 5 años en la Universidad Politécnica de Valencia, y este es, probablemente, el último año en el Grado, aunque luego me quedan mínimo un año o dos de máster seguro, que como bien podréis entender a estas alturas, aún no he decidido especialidad.

Mi consejo para todos los que estáis estudiando ahora mismo en el instituto es el siguiente:





Ánimo, porque lo bueno de los malos momentos es que pasan, lo malo, es que los buenos también.

diumenge, 28 de setembre del 2014

Publicidad para DUMMIES


Hola persona,

¿Qué es la Publicidad? Seguro que has pensado en anuncios. ¿Y qué es un RR.PP.? ¿Uno que reparte flyers de discotecas?
Si de verdad piensas eso es que no sabes que existe el Grado de Publicidad y RR.PP. que actualmente estoy haciendo. 

Empezaré por decirte esto: EQUIVOCATE. 

Sí, te has de equivocar en todo lo que hagas (es una regla que en Publicidad y RR.PP yo personalmente me aplico). No sirve de nada hacer las cosas bien a la primera. ¿Qué ganas con ello? ¿El mérito de los demás y que te vean como el más listo? ¿Acabar la carrera lo antes posible? Considero que hay piedras en el camino con las que tropezamos y que da gusto tropezar con ellas. Te hacen recapacitar como persona y plantearte cosas que de no haber fallado no te habrías ni cuestionado. 

Otra cosa que te digo es esta frase que escuché y me encantó: “Si eres el más listo de la habitación es que estás en la habitación equivocada.” Tenlo presente. 

Después de todo esto, por favor, llámame X. Soy aún esa incógnita que ponen de ejemplo y que la gente encuentra muy fácilmente en los exámenes: 



Pues bien, no sé como lo hacéis personas pero yo no me encuentro por ningún lado. Y si estás leyendo esto y esperas que te solucione ese dilema gravísimo (“¿Y qué estudio?”) creo que lees a la persona equivocada. No te quiero forzar a que estudies, a metas personales, no, no, no. No soy ni seré ejemplo de nada. De hecho escogí mi carrera por una frase que una antigua profesora de la ESO me dijo al ocurrírseme el eslogan para clase (si quieres verlo está al final del todo). En base a eso, que rondó por mi cabeza durante mucho tiempo, escogí en los último metros la carrera (el mismo día en el que las eliges por orden puse como 1ª opción Publicidad).

Pero para llevar una coherencia en la redacción empezaré por el final. Estoy en segundo de Publicidad y RR.PP. en la UJI (y no me pagan por decirlo). Fui buena estudiante, para qué mentir.
Hice el bachillerato “de letras”, ese que muchos critican, aunque inicialmente quería el artístico. La verdad me fue bien, buenas notas, estudio casi casi el día de antes, esquemas (¡ESQUEMAS! NO SUBRAYAR TODO MENOS UNA PALABRA Y TRASLADARLO A MI HOJA), hacer los deberes, etc. 

OJO: mi consejo es que, pese a sonar repetitiva, prestéis atención en clase. Algo básico para entender luego la materia en casa y porque algunos de vosotros de tanto What’sApp acabaréis con dolor de cervicales y vuestro médico acabará harto de vosotros. 

Escoger la carrera, como ya he dicho, fue un poco locura. Mis padres no lo veían muy claro. “¿Qué haces en Publicidad?” Me sentí presionada en cierto modo porque nadie lo aprobaba. Me decían: “Tienes que tener don para hablar y tú eso no lo tienes”, “No te veo, eres muy parada para esta profesión”, “Hay tantos tiburones y tú no lo eres así que se te comerán viva”. Pues TOMA, que ya estoy en segundo de carrera. 

No le hagas caso. Envidia lo suelen llamar o hablar sin sentido, también. Y a esas personas que cuestionan las decisiones de los demás, ¡ya les vale eh!. Basta ya y metete en tu vida y preocúpate de tus decisiones. Quizá no lo hagan a mala fe pero pueden hacerte dudar de tu elección y eso no es bueno. Si te equivocas, equivócate bien, mete bien la pata para aprender de ello. 

Lo importante no es sacárselo todo, hacer el timing:
  • A los 16 acabo la ESO (no puedo repetir vaya presión, qué decepción ser repetidor, eso está mal visto #IroníaModoON).
  • A los 18 acabo Bachillerato (no puedo repetir vaya presión, qué decepción ser repetidor, eso está mal visto #IroníaModoON).
  • Escoger bien la carrera, voy a vivir toda mi vida de ella (¿Pero tú has visto el panorama que hay en España? ¡Qué iluso o ilusa! ).
  • Trabajar (¿Eso son los padres verdad?).
  • Tener hijos.
  • Morir.
Ya verás que si no eres feliz con lo que estás haciendo pronto se te va la vida. No creo que sea importante que elijas bien tu futura profesión. Hay personas que con 70 años están en la universidad sacándose otra carrera. Es decir, por favor, no lo veas como una prioridad escoger bien. A mi personalmente me ha salido bien la elección. No me considero valiente por luchar contra todos los que me decían que yo no podía, etc. El valiente es el bombero que salva vidas y no yo. Ve probando lo que te guste, a veces sale bien y otras tienes que volver atrás y volver a hacer camino. 

Como sabrás tienes más opciones, no es O B L I G A T O R I O en esta vida pasar por la universidad. Hay ciclos de formación y más salidas profesionales que no te puedo nombrar porque estaría haciendo el trabajo, tan bien hecho, de los orientadores académicos y profesionales, y porque te lo habría copiado de la Wikipedia. Te aconsejo que hables con ellos, no te van decir la respuesta a “¿Y qué estudio?” sino que te facilitarán información para que tú, persona, puedas investigar por tu cuenta aquello que más te llama. Está claro, sí, la experiencia en la universidad está muy bien, gente nueva, horario más flexible, etc. No sé si lo tildaría de “los mejores años de tu vida” pero algo, algo bonito sí que es. 

Y persona, no sé si esto te ha parecido un poco raro porque al final poco sabes de mí y de mi experiencia pero espero que te haya hecho reflexionar un poco, un mínimo aunque sea. 

Un gran abrazo a todos aquellos que se han equivocado en esta vida. 
Firmado, esa incógnita, Carmen M. Darie.

P.S.: Aprovecho aquí para decir que hay profesores que no voy a nombrar, (os vais a reconocer pese a no decir nombres) que me habéis abierto la mente a nuevas formas de ver las cosas (espíritu crítico) y que os estoy muy muy agradecida por ello. Gracias.

P.S.: Los que actualmente estáis cursando bachiller o ciclo en el IES Llombai podríais pedirles a los profesores que os lleven exalumnos par hacer charlas más en concreto de lo que os interese, eso sería un puntazo

P.S.: El eslogan que gustó fue: “La amistad perdura y madura.” ¿Original? A vuestro juicio lo dejo.


dimecres, 24 de setembre del 2014

Perseverancia y Confianza

 Primero que nada hola a todos los lectores! Mi nombre es Raúl Muntean y como todos los demás he intentado realizar el Bachiller en el instituto IES Llombai. Actualmente estoy realizando el módulo superior del TAFAD y estoy muy contento de poder haber conseguido mi reto. En segundo lugar darle las gracias a Aureli Sánchez por contar conmigo para este blog. (No me tengas rencor después de lo que pase el sábado en el futbolín del Vilareal. Pronóstico: 1 - 3.)

En cuanto a mí, me considero una persona clara y directa, por tanto no te voy a engañar. No soy el mejor ejemplo a seguir porque NO he aprobado el bachiller pero podré contarte mi historia y aconsejarte.

La primera decisión importante que deberás tomar en los estudios es cuando acabas 4º ESO. En ese momento deberás de elegir bien si quieres realizar un módulo, el bachiller o directamente ser un "nini" y un estorbo en tu casa. Yo decidí emprender el reto de sacarme el bachiller. Por tanto, elegí el instituto IES Llombai para empezar este proyecto y la verdad es que el primer curso me fue bastante bien, las aprobé todas sin mayor problema.

El problema lo tuve cuando llegué al segundo curso. Lo que no os puede pasar es ir desmotivándoos porque esto es corto e intenso, así que hay que mantener cierta constancia que nos exige las asignaturas. En mi caso me relajé, pasé un poco por encima de todo con la idea de que "Bueno ya me dará tiempo de estudiarlo otro día" y ese tipo de frases... ¡NO TE ENGAÑES! Esto es muy duro, pero todo sacrificio tiene su recompensa. Total que fui de culo todo el curso y para septiembre se me quedaron cinco asignaturas de las cuales solo aprobé una.

A mí se me metió en la cabeza la idea de dejármelo y al año que siguiente prepararme la prueba de acceso al módulo superior y mientras tanto trabajar hasta las fecha del examen. Pero como no, están los padres, que tienen diferentes ideas a las tuyas. Ellos me aconsejaron que repitiese segundo con las cuatro que tenía: Biología, Matemáticas, Química y Filosofía. Les hice caso y repetí el curso. Pero la verdad es que no podía quitarme la idea de la prueba de acceso de la cabeza, entonces me pase todo el año "bloqueado" de mente sin poder concentrarme en lo que realmente estaba realizando en ese momento, segundo de bachiller.

Finalmente llegó mayo y solo había aprobado una de cuatro... Para matarme como decía todo el mundo. Pero bueno, yo tenía una idea clara desde hace un año que era el módulo superior. Por lo tanto empecé a prepararme la prueba de acceso por mi cuenta y cuando se me presentaba cualquier duda acudía a los profesores del instituto que siempre me ayudaron en todo lo necesario y se lo agradezco! Por supuesto entré al módulo y además con la nota más alta de todos los que se presentaron.

Con esto quiero transmitiros que tan solo tienes que tener tus ideas y decisiones claras. No dudes de ti mismo y confía en que podrás superar estos dos años con un poco de esfuerzo.

Un saludo para todos ;)

P.D: Más adelante os contaré mi nueva etapa por el módulo superior!

Más allá

 Andrés Felipe Betancourt ens envia l'entrada següent:


Después de cinco años, puede que nuestros nombres ya no se escuchen por los pasillos del Llombai. En nuestro año
fuimos un número muy numeroso y una clase bastante particular, Rosana, Aureli, Gisela, Juanjo y Sonia os pueden
contar batallitas.

La idea del blog era la de orientar a los nuevos estudiantes de bachillerato. Esta entrada puede resultar escandalosa para muchos aunque (espero) inspirante para otros. Estáis en una etapa de la vida donde los nervios están a flor de piel y bajo una presión sobrevalorada, las notas y la selectividad. Es sano ser competitivo, es bueno exigirse a uno mismo, es gratificante ser bueno en lo que te gusta.... pero no tenemos que olvidar dos cosas: La primera que ante todo hay que ser buenas personas; la segunda, ser adulto conlleva tomar desiciones (aunque nos podamos equivocar) cada vez más importantes. Todas las decisiones que vais a tomar a partir de ahora van a tener una repercusión, por eso es imporante pararse a meditar antes de hacer nada, tener en mente expactativas realistas y lo que es mas importante: saber corregir si os desviais del camino.
El bachillerato es mucho más que sacar la nota de selectividad. Se cierra un ciclo de la vida y es importante tener los ojos abiertos y ver más allá. Pues el mundo va mucho más allá de la selectividad y las carreras de prestigio. Esta etapa de la vida consiste en buscar qué puedo hacer "yo", para mejorar el mundo, "cúal" es mi lugar.
Cuando yo acabé me tomé un gap year, pues necesitaba un tiempo para conocerme mejor y visitar nuevos horizontes y decidir bien (reincido en el término) lo que quería hacer en el futuro y no pasó absolutamente nada. En la universidad hay gente que se cambia de carrera, rectifica, y no pasa nada. Más que acabar rápido, es importante acabar bien.

Andrés Felipe Betancourt
2010/2011
Actualmente: estudiante de Ingeniería Aeroespacial (UC3M)

dimarts, 23 de setembre del 2014

Sueños de un biólogo primerizo

Buenas noches desde Valencia! Primero de todo presentarme, soy Óscar Caballero Chordá, estudiante de segundo de biología en la universidad de Valencia, cursé tanto la ESO como Bachillerato en el IES Llombai, y junto con la entrada de Aureli esta es la quinta entrada del blog. Bueno aquí viene mi historia.
Voy a dejar mi paso por la ESO porque no es que sea excesivamente interesante, así que saltaré a Bachillerato. Cursé Bachillerato con el autodenominado "Leyenda del Llombai" (ya te vale Angelito), y bueno me pasó algo parecido a él, aunque puede que no tan "hardcore". Mi sueño desde siempre había sido ser zoólogo, puesto que adoro a los animales y es lo que más me gusta en este mundo, así que mi carrera ideal era biología; pues bien, ahora es cuando entra el mundo exterior en mi mente: todo el mundo me decía que biología no tenía salidas, y mucho menos zoología (¡¿Por qué, oh mundo cruel?!). Decidí estudiar "algo" con más futuro, así que decidí estudiar bioquímica. Por si alguien no lo sabe, solo diré una cosa, piden casi un 12 (si, como medicina). Pues bien no me llegaba la nota, vamos, ni haciendo malabares.
Un día, nos llevaron de excursión a la UV y en cuanto vi el plan de estudios de biología, me enamoré. Llegué incluso a discutir con gente por mi decisión, pero al final nadie me pudo hacer cambiar de opinión. Terminé (con un grandísimo esfuerzo) con un 7'75 de media de bachillerato, una nota no muy brillante, pero al menos tenía (teóricamente) suficiente nota como para entrar.
Llegó selectividad. Lo describiré rápidamente. FRACASO ABSOLUTO.
Aunque en la parte general mantuve una media similar a la que ya tenia, mi parte específica fue un desastre, y me quedé con un 9'7 (o algo así) de nota final sobre el 10'5 que pedían. Me matriculé en biología y en ciencias ambientales (mi segunda opción). Al final entré a biología en la segunda convocatoria (a finales de Julio, principios de Agosto, no recuerdo bien).
Sólo diré que no me arrepiento de absolutamente nada. Me encanta mi carrera y estoy feliz de haber conseguido entrar y estar estudiando lo que me gusta.
He de decir que el primer año es... horrible. Me meto para estudiar biología y estudio de todo menos biología, desde matemáticas a física, pasando por química, historia de la biología y geología. Pero bueno, es solo un año, se pasa y empieza lo bueno. Ahora estoy ya en segundo y la cosa cambia, por fin tengo una asignatura denominada zoología y puedo afirmar que disfruto como un enano yendo a las clases. He conocido a gente maravillosa que comparte mis gustos y además, me sorprendió mucho que mucha gente tuvo el mismo problema que yo con lo de estudiar biología, que les decían que nuestra carrera no tenía salidas. Pues bien fue entrar y enterarnos de que en verdad hay muchísimas salidas, solo hay que saber buscarse la vida y tener claro en que quieres trabajar, además de dedicarle esfuerzo. No es fácil, pero bueno, creo que vale la pena intentarlo.
Ahora ya dentro de la uni, puedo hablaros de infinidad de prácticas en el laboratorio viendo células en el microscopio, haciendo tinciones, analizando cosas y riéndome mucho, para que mentir.
También estoy en un grupo de biología marina, llamado BioBlau, en el cual hacemos cursos de identificación de peces y tiburones, identificación de invertebrados marinos o de morfometría de tiburones (que es diseccionar un tiburón y medirlo), además de charlas presentadas por biólogos de todos lugares de España (e incluso del extranjero si no recuerdo mal) que han estado trabajando en biología marina.
Y bueno, así a grandes rasgos, esta es mi experiencia universitaria. Y para que mentir, me encanta!
Una de las cosas que quería transmitir es la importancia del esfuerzo, yo no me esforcé todo  lo que podía y por culpa de eso pude quedarme sin estudiar lo que yo quería.
También quería añadir que tenemos (aún me incluyo) la suerte de contar con un profesorado magnífico en el llombai (y no es por hacer la pelota). A mi me han ayudado muchísimo, y no creo que nadie, al menos de mi curso, tenga queja alguna. Aureli, Rosana, Pedro, Gema, Juan Carlos, Josep (por citar algunos pocos) siempre nos han estado ayudando y apoyando y, personalmente, creo que tenemos una suerte increíble de poder contar con ellos, así que desde aquí, GRACIAS, a todos esos profesores que siempre nos estarán apoyando para conseguir nuestro sueño.
Esta es mi pequeño granito de arena en este blog, espero que os sirva para algo y no haber sido muy pesado. Gracias por vuestra atención, y a por todas!!

dilluns, 22 de setembre del 2014

Nuevas decisiones.

Hola, mi nombre es Pedro José Moreno, soy estudiante de Turismo en la UJI y cursé bachiller en el IES Llombai.
Llegué al instituto en 1º de bachiller, acabé la ESO en otro centro y tuve la oportunidad de empezar algo nuevo en otro instituto. La idea de empezar algo nuevo me asustaba, ya estaba en bachiller y en un lugar diferente al que estaba acostumbrado a estar, una etapa “temida” por todos, supone un nuevo cambio, te estás preparando para entrar en la universidad.
Escogí el bachillerato científico, hice esta elección porque no tenía nada claro qué era lo que quería hacer,  pero me gustaban las ciencias, así que continué. A pesar de empezar con mal pie en esta rama y suspender Matemáticas, Física y Química y Tecnología el primer trimestre, intenté no venirme abajo, aunque hay momentos en los que te preguntas si de verdad eso era lo que querías. Yo intentaba convencerme de que sí. Con esfuerzos y ayudas extra conseguí aprobar 1º de bachiller, pero ahora tocaba decidir sobre algo más, empezaba segundo,  el curso más aterrador gracias a la “selectividad”.
En 2º me pasó exactamente lo mismo que en 1º, suspendí “las de ciencias”, lo que me llevó a pensar: “¿de verdad es esto lo que quiero?” “¿qué es lo que exactamente quiero estudiar?” tenía ideas generales, como ingeniería informática, psicología…
A mitad curso me di cuenta que las ciencias, definitivamente no eran lo mío, veía que por más esfuerzo que ponía en materia (sobre todo en Matemáticas) no conseguía ningún resultado, ¿qué podía hacer? Me gustaba el inglés, así que podría optar por estudiar “Estudios ingleses”, pero ¿era eso lo que de verdad quería? Sinceramente, no tuve tiempo de replanteármelo mucho, lo único que quería era aprobar todas las asignaturas y aprobar selectividad.
Una vez conseguido esto hablé de mi situación con mis padres, no sabía qué hacer. Mi padre me dijo que si me gustaba viajar y me gustaban los idiomas me informara por el grado de Turismo, al principio no me gustaba mucho la idea. Demasiada economía pensé. Pero ahora que la estoy cursando no me está disgustando tanto como creía, la verdad es que entré por probar y sinceramente me alegro de haberla escogido, no sólo es “economía” y saber de “administración” es saber sobre el terreno, idiomas, aprender a tratar con la gente…
A pesar de estar en una carrera “de letras” me siguen gustando mucho las ciencias, siempre me he considerado un curioso del tema, me gusta saber cómo funcionan las cosas, por qué ocurren.
Dejando a un lado los malos ratos, tengo que decir que me ha encantado haber cursado bachiller en el Llombai, tanto por el trato del profesorado como por mis compañeros, he disfrutado muchísimo y eso es una de las cosas que más me han gustado, han sido unos de los mejores años que he vivido y tampoco me arrepiento de haber hecho el bachiller científico, me llevo grandes amigos, verdaderos.

Aureli, me encanta el entusiasmo que tienes al plantearnos hacer estas cosas y al animar a tus alumnos cuando tienen algún problemilla.

Ánimo a todos los estudiantes, sobre todo a los que estáis cursando segundo de bachiller y no sabéis qué queréis hacer más adelante, esforzaros por conseguir vuestros sueños y no os deprimáis, habrán días que llegaréis a casa sin ganas de nada, con ganas de llorar, agobiados, pero creedme, vale la pena, al final acabas encontrando lo que te gusta, aunque eso sea una cosa que nunca te habías replanteado (yo nunca había pensado que acabaría estudiando Turismo).

Así que nada, gracias a todos por vuestra atención, espero que la gente que esté en mi misma situación sepa que esto es solo el comienzo.

Cosas que dejan marca

Muy buenas amigos. Mi nombre es Ángel González Fernández, más conocido como una de las leyendas de IES Llombai. Pude ver con mis propios ojos la majestuosidad del instituto antiguo, que eso ya es decir.

Quiero comenzar este viaje haciendo un poco la pelota al Gran Aureli Sánchez por haber pensado en mí para intentar guiar a todas aquellas personas que se encuentren en situaciones parecidas a las que yo he vivido.Quizá no sea uno de los mejores ejemplos a seguir, los que me conocen saben a qué me refiero, pero de los errores se aprende y yo he cometido bastantes. Espero ser útil y solucionar posibles dudas con esta entrada.


Mi historia se remonta a los antiguos reinos del IES Llombai, dónde todavía existía una jerarquía, los mayores nos tenían acojonados! Dos edificios, barracones, una escalera "solo" para profesores y cómo no la inolvidable sirena que marcaba el cambio de clase. Como anécdota he de decir que en mis primeros días pensaba que había algún tipo de catástrofe natural y me metí debajo de la mesa, lo que me costó una amonestación para casa x). Los años pasaron rápido, en 3 de la ESO estrenamos lo que es el actual instituto. Al principio ni el mismo arquitecto sabía dónde estaban las malditas aulas. Si me costo retrasos los primeros meses... 

Los cursos pasaban y poco a poco ibas llegando a lo que yo considero una prueba de responsabilidad y madurez. ¿A qué me refiero? Pues exactamente a lo que yo considero una de las mejores etapas de mi vida lo que no quita a que también fuese de las más duras. El bachillerato, esos dos años de tu vida en los que solo parece que vives, respiras, estudias, sueñas.. para una cosa, pasar con nota la dichosa selectividad.

En mi caso he de decir que mi primer año fue bastante desastroso. No era consciente de dónde estaba y por qué estaba allí.El primer año suspendí más asignaturas para septiembre de las que se pueden contar con una mano. Pasé el verano estudiando, esfornzándome... (Alguna que otra fiestecilla :P) Tuve la suerte de aprobarlas todas exceptuando 2. (Ya empezaba mal para el año siguiente) Pasé de curso sí, pero era el principio de lo que yo llamo "El despertar".

El segundo año, el tan temido curso. He de decir que es el curso que más he disfrutado de toda mi vida. He visto que la gente cuando habla de él solo remarca la dureza y la constancia que requiere. Yo me he quedado con muchas otras cosas que quizá mucha gente no le de importancia pero para mí ha dejado más marca que todas las horas hincando codos en mi escritorio.

Segundo de Bachiller ha sido un curso magnífico. Por fin estudio las asignaturas que me gustan a un nivel que como dirían mis compañeros "Te queas toh locoh" y lo que más he gozado ha sido el buen rollo con casi todo el profesorado. Muchos no creerían la cercanía a la cual se llegaba pero no la cambiaría por nada del mundo.

Aunque me gustara mucho no fui responsable ni lo suficiente maduro, lo cual me llevó a repetir segundo de bachillerato científico, pero solo cursando aquellas asignaturas que no había logrado superar el año anterior (Castellano, valenciano e inglés). Ese año algunos profesores me llamaban     "El tres lenguas".  Fue un año tranquilo, pero no fácil. El batacazo de repetir me hizo DESPERTAR. Darme cuenta de que aunque estés con las cosas que más odias solo con ponerle un poco de empeño y esfuerzo se puede conseguir cualquier cosa. Incluso sacar un notable alto con Rosana Franch!! 

Terminó el curso y con él llegaron las notas. Mi media de bachillerato se quedó en un pobre 6. Resultado de mis dos años de holgazanería e irresponsabilidad. No quise presentarme al selectivo ya que con una nota tan baja ya podría sacar notazas que no iba a llegar a un 10,5 de nota de corte que pedían en Biología.

Me vi obligado a hacer un ciclo superior de laboratorio de diagnóstico clínico en cual llevo una semana. Con esto quiero cambiar mi nota de bachillerato, es decir, subirla y además (si la ley no cambia) presentarme a la parte específica del selectivo para así llegar a mi meta. ¿Qué cual es? Pues la verdad es que a estas alturas no lo tengo claro del todo. Se que es "bioalgo" (Biología,, biotecnología o bioquímica) Espero que ese ciclo sea la respuesta a mi dilema. Os iré contando qué tal me va. 

He contado resumidamente mi adolescencia, espero que no os aburráis mucho, he intentado amenizarla lo máximo posible Un saludo y mucho ánimo leones, demostrad de qué estáis hechos!

Ángel González (La leyenda) ;D


diumenge, 21 de setembre del 2014

Insistir. ¡No desistir!

Hola. Mi nombre es Diana Elena Stroe y soy estudiante universitaria en la UJI, en 1º de Enfermería. Por lo visto soy la primera en “atreverme” a escribir J

Primero quiero agradecer al coordinador de este blog, a Aureli Sánchez,  por la oportunidad que nos brinda de compartir nuestra experiencia con los que la puedan aprovechar y de conocer las historias de otras personas con las que compartimos un pedacito de nuestras vidas, una experiencia común.

Yo llegué al instituto I.E.S. Llombai en 3º de la ESO, pero los años más importantes de mi vida estudiantil en este centro fueron, sin duda, los dos años de Bachillerato. En esos dos años han pasado muchas cosas. Más de las que os podéis imaginar, pero he contado con un gran “equipo” de compañeros y profesores que me han apoyado en todo momento y han colaborado en mi progreso educacional.

Antes que nada, quiero recalcar que a principios de 1º de Bach. (científico) me enamoré del campo de las Ciencias de la Salud y en especial de la Medicina y eso gracias a la profesora de Biología de ese año, Gema Bort, y a los otros profesores de ciencias que me demostraron con su pasión profesional, lo fascinante que es conocer y entender los procesos de la vida y, sobre todo, los de nuestro cuerpo. A medida que avanzó el curso, empecé a conocer mejor a mis compañeros, con los que he logrado establecer un vínculo para siempre, muchos de ellos convirtiéndose en mis mejores amigos. Aunque estuve en una clase mixta, es decir, donde habían tanto alumnos de letras como de ciencias, logramos superar las típicas diferencias que aparecen entre estas dos ramas y comenzamos a colaborar y ayudarnos mutuamente. Y así, poco a poco, llegamos al final del curso, unos aprobándolo todo, otros no tanto… pero, a principios de 2º estábamos todos otra vez, como por arte de magia J

2º de Bachillerato: el curso más temido por todos. Apuntes interminables, 4 exámenes por día, el estrés de “acabarlo todo hasta mayo”, concentración 100%, comentarios de texto… ¡Ah sí, y la continua referencia a la “monstruosa” Selectividad! Yo personalmente recuerdo que estaba muy nerviosa, porque sabía que de ese examen dependía mi futuro (aunque todos me decían que “no es para tanto”), o mejor dicho, mi entrada en la Universidad y al grado que quería. Para medicina, el año pasado, la media de corte (en la Universidad de Valencia, donde yo quería entrar) se quedó en torno a un 12.60. ¡Pero era mi sueño y tenía que lograrlo!

Los que me conocen saben que para mí este sueño se convirtió en mi objetivo principal y solo pensaba en cómo llegar hasta allí. Y así estudié todo lo que estuvo en mi mano para sacarme 2º con la mejor nota. Dormí poco (cosa que no os lo aconsejo) y estudié mucho, pero al final, aunque podría haberlo hecho mejor aún, acabé con un 9 de media el curso, ¡y tuve el privilegio de estar entre los llamados (por mi tutora) “chicos/as matrícula”! Me sentí verdaderamente satisfecha con mis esfuerzos y un poquito más cerca de la Medicina.

Y entonces llegó Selectivo y acabó con mis planes. No es por asustar, pero creo que mi problema fue que me lo tomé con demasiada calma o algo así, no sé, y, aunque los exámenes me parecieron fáciles, no logré conseguir la media que pedían para Medicina (ni en Valencia, ni en Castellón-UJI…) quedándome con un 10.90. No es muy agradable explicar lo que sentí en esos momentos, pero la sensación de estar tan cerca de mi objetivo y, de repente, perderlo todo, fue terrible. Fui testigo de como todos conseguían lo que querían, iban entrando en sus carreras, en las Universidades que querían… menos yo. Y eso fue muy difícil de superar y la verdad es que también me es difícil de decirlo hoy por aquí, pero creo que si hay o habrá personas en una situación semejante a la mía, deberían entender que nunca es bueno desistir y aunque habéis caído, siempre debéis levantaros. Y eso es lo que hice yo J

Empecé a buscar vías alternativas y en Julio me presenté otra vez a Selectividad, con la parte específica y la general, para subir nota. Mientras algunos disfrutaban de la playa y del descanso, yo  empecé a estudiar todo de nuevo. Pero no podía abandonar lo que más me hace feliz en la vida: ayudar a las personas, cuidarlas, mejorar en lo que pueda su vida, SER MÉDICO. Y la segunda vez fue diferente. Conseguí subir mi nota hasta un 11.75, pero en la Comunidad Valenciana solo hay una convocatoria para la preinscripción universitaria, así que yo presenté mi solicitud con la primera nota y entré en el Grado de Enfermería. Y allí sigo, aunque quiero cambiarme el año que viene a medicina como sea y, recientemente, he averiguado cómo hacerlo sin perder este año, matriculándome directamente en segundo de medicina. ¡Y todo esto gracias a un amigo, una persona genial que me lo ha explicado todo!

Bueno creo que me he alargado ya bastante y no sé cuántos de los que visiten este blog tendrán la paciencia de leer todo esto hasta el final, pero si hay alguien que está en mi situación, puede que esto le sirva de ayuda para motivarle a seguir luchando, porque siempre hay una vía alternativa para volver por el camino que decides y quieres llevar.

Gracias por la atención y a los organizadores por hacer posible la publicación de mi historia.
Un saludo a todos,

Diana Stroe.

dimarts, 16 de setembre del 2014

Presentació del bloc

Hola. El meu nom és Aureli Sánchez i sóc coordinador d'aquest bloc col·lectiu anomenat la cruïlla. Treballe com a professor de física i química a l'IES Llombai de Borriana i aquest bloc naix després de que en el curs 2013-14 una sèrie d'antics alumnes del centre van visitar la classe de 1r de batxillerat de ciències i els van explicar als actuals alumnes el que estaven fent, ja fóra estudis universitaris o de cicles, Cadascuna de les visites ens va aportar a tots els presents, ja fóra a l'alumnat o a mi com a professor, una dosi extraordinària de coneixements i d'il·lusió perquè donava gust la passió que li posava la gent que va vindre en el que estava fent. Com em va paréixer tan il·lusionant crec que totes aquelles experiències no es podies quedar dins d'un aula, el que hi havia que fer és que arribaren a més gent i conéixer més experiències. I per què no fer participar a tota la gent possible? Així que vaig decidir crear aquest bloc.

No tenia massa idea de la gent que voldria participar, així que abans d'escriure res vaig decidir contactar amb alguns antics alumnes i en menys d'una vesprada em vam desbordar totalment perquè més de quinze persones van dir que participaven en el bloc.

La veritat és que no tinc accés a un número molt limitat d'antics alumnes, però afortunament altres companys m'estan ajudant i gràcies a gent com Rosana Franch, Pedro Garcia i Pere Rubio seguim demanant-los a molta gent que participen i ens estan dient que sí la majoria d'ells. Moltes gràcies a tots els que participeu.

Per què aquest bloc es diu la cruïlla? Perquè la idea és que tot el món que participe pot tindre vides molt diferents, però en algun moment de la seua vida van passar per la cruïlla que és l'IES Llombai de Borriana.

En aquest bloc escriuran molts autors i cadascú serà responsable del que diu, però el que importa és que de ben segur tots ens enriquirem perquè el que llegirem seran històries humanes plenes d'il·lusió. Escriurà gent que treballa o que estudia en cicles formatius o en universitats, però també espere que escriga gent que actualment estiga en la cruïlla de l'IES Llombai,Aquest bloc serà el que els seus autors vulguen que siga. Cada entrada estarà escrita en castellà o en valencià, no ens importa, perquè el que ens interessa és la passió de la gent que escriu i cada autor/a triarà la llengua en que millor es trobe.

Espere que tots aprenguem de tots. I si alguna vegada vas passar per l'IES Llombai contactan's. Ací tens el teu espai per expressar-te.